3 juni 2014

Goedemorgen.

Wat ging de nacht toch weer snel.

Ontbijt voor Dochter en mijzelf.

Door een rietje drinken gaat niet helemaal vanzelf.
Morgen weer iets met mes en vork.

Als Dochter is opgehaald, is het alweer bijna tijd om te lunchen, zoals bijna altijd, eet ik de restjes van gisteren.

Ik moet nog steeds heel erg wennen aan de rust hier in huis.
Na vijftien jaar is dit een beetje lastig kan ik u vertellen.
Dus ik bak citroencake.

Maak ijsjes met de Versapers.

En als ik dan toch bezig ben, maak ik ook een wortelsapje.

Best gelukt!

Oh nee, toch niet.
Typisch iets voor mij, ik kan dingen vaak heel snel, maar mijn snelheid boekt niet altijd het gewenste resultaat.
Vergeten in te vetten.

Ach de kruimels smaken best.
Alleen wat zit erin?
Mijn ogen lijken wel te ontploffen.

De keuken trouwens ook.

Nog even geen zin in.
Ik moet nog even de foto's van ons huis verkleinen voor Funda.
Nu de rust hier weer een beetje is teruggekeerd gaat het huis dan eindelijk in de verkoop.

Zal je altijd zien.
Denk je even snel het aanrecht op de ruimen moet de afwasmachine nog leeg.

Klaar!

En weer door met troep maken.
Een maaltijd bouwen.

Hè!
Wat leuk.
Mijn broertje komt ook gezellig een hapje eten.

Wat doen jullie?

 HUH?!
Maar wacht eens even?
Heeft Zaagmans een telefoon op de kop weten te tikken?

Hoe lief!

Meneer T is wel een beetje jaloers.

Blij mee!

Kom, gaan we lekker buiten een hapje eten.

Maar mijn arme broertje heeft zoveel last van hooikoorts, dat hij meer binnen zit te niezen dan dat hij buiten komt om te eten.

Naar binnen dan maar.
Zaagmans draait waakdienst deze week, dus is hij de enige die met een telefoon aan tafel mag.

Mijn arme broertje stikt inmiddels de moord en Meneer T vraag zich af waar die rare geluiden vandaan komen.

Nah!
Dat handje ken ik.
Dat is mijn zusje.

Buiten een stukje taart eten dan maar?

Maar ook met taart lijkt mijn broertje het niet te trekken.

Wat doe je?

Oh oh, het gaat regenen jongens. Kom we gaan naar binnen.

Ahhh, echt?
Ja jongens, kom naar binnen, anders zullen we smelten en dat is levensbedreigend.

Dikke knuffel!

En hier is maar weer heel duidelijk te zien hoe klein mijn zusje is.

Ahhhh das toch schattig!

Koesjiekoesjie.

Na, zo schattig is het nou ook weer niet volgens Dochter.

We proberen spraak in tekst om te zetten, maar dat werkt nog niet zo goed.

Gatverdamme!
Sta je nou recht tegen mijn ramen aan te niezen?
Kap nou toch eens!

Ohhoh!

Ja!
Eigenlijk best wel schaamtelijk!

Zusje wil weer eens knuffelen.
Ohhh man, ik trek dat zo slecht!

Nou vooruit, voor de foto dan, maar dan moet je daarna wel naar huis.

Dáág!

Truste!